کوچه ای بود نامش معرفت... مردمانش با مرام از هر جهت...
سیل آمد کوچه را ویرانه کرد... مردمانش را با جهان بیگانه کرد...
هر چه در آن کوی بود از معرفت... شست و با خود برد سیل بی صفت...
از تمام کوچه تنها یک نفر... خانه اش ماند و خودش جست از خطر..
رسم راه نیک هرجا بود و هست... از نهاد مردم آن کوچه است...
چون که در رفتار و فکر اینگونه ای.... حتم دارم بچه ی آن کوچه ای...!!!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: